Najprostszym przekaźnikiem czasowym jest przekaźnik cieplny. Grzejnik T przekaźnika cieplnego łączymy szeregowo z odpowiednio dobranym opornikiem R i przyciskowymi lub innymi stykami P Całość przyłączamy do przewodów 1 i 2 połączonych z siecią. Po naciśnięciu przycisku P popłynie prąd przez grzejnik T. Oporność opornika R jest tak dobrana, że prąd ten po upływie określonego czasu spowoduje otwarcie styków przekaźnika cieplnego, umieszczonych w obwodzie sterowanym. Jak widzimy, przekaźnik taki należy do I grupy przekaźników czasowych. Zrozumiałe jest również, że zadziałanie przekaźnika może nastąpić jedynie wtedy, gdy zamknięcie styków P między przewodami 3 i 4 będzie trwało nie krócej, niż okres czasu potrzebny do nagrzania się bimetalu i otwarcia styków przekaźnika. Jeżeli zamiast stałego oporu R damy opór regulowany, będziemy mogli w pewnych granicach zmieniać czas zadziałania przekaźnika.
Przekaźnik tego rodzaju posiada szereg wad, z których najważniejszą jest mała dokładność odmierzanego czasu. Czas ten zależy od temperatury otoczenia i maleje z jej wzrostem. Jeżeli po zadziałaniu przekaźnika powtórnie zamkniemy styki między przewodami 3 i 4, zanim bimetal zdąży ostygnąć do temperatury otoczenia, otwarcie styków przekaźnika nastąpi teraz po upływie krótszego czasu niż poprzednio. A więc drugą wadą tego rodzaju przekaźnika jest to, że pomiędzy jednym a drugim załączeniem musi upłynąć czas wystarczający do ostygnięcia bimetalu. Czas ten z reguły jest większy niż czas nagrzewania się bimetalu. Przy zastosowaniu oporu regulowanego musimy się liczyć również z faktem, że w miarę zwiększania oporności R, a więc i czasu odmierzanego przez przekaźnik, wzrasta nieproporcjonalnie błąd czasowy przekaźnika.

• Aktualizacja - data: 18.09.2015, godz: 08:39
• Ilość wyświetleń: 1338
• ID strony w katalogu: 7322
• Link nie działa? / Spam? - Kliknij